คิดอย่างไรกับความคิดที่ว่า"คนในชนบทอยู่อย่างมีความสุขได้โดยไม่ต้องพึ่งเงินทองที่เหลือใช้เหลือเก็บ"

ความสุขของคนในชุมชนเล็กๆ คงไม่มีอะไรมากไปกว่า ยามที่พวกเขาได้ออกไปทำงาน การมีอาชีพที่สร้างรายได้ให้กับตนเอง สามารถเลี้ยงครอบครัวได้อย่างไม่ลำบาก และสุดท้ายคือการได้กลับมาแล้วเห็นทุกคนในครอบครัวอยู่ด้วยกันอย่างพร้อมหน้า แม้พวกเขาอาจขาดโอกาสได้รับการศึกษาในระดับสูง ไม่มีชีวิตที่สุขสบาย หรือมีเงินทองมากพอจนใช้คำว่า “เหลือกินเหลือใช้” ได้ แต่สำหรับความสุขของพวกเขาเหล่านี้ ซึ่งอาจเป็นความสุขที่คนเมืองเห็นว่าเป็นเรื่องธรรมดาหรือเล็กน้อย ในทางตรงกันข้าม สำหรับชีวิตคนชนบทแล้ว นี่แหละที่เรียกว่า “ความสุขอันยิ่งใหญ่” ของพวกเขา คือการมีชีวิตอยู่บนพื้นฐานของความพอเพียงและมีชีวิตอยู่อย่างเรียบง่าย เท่านี้คือสิ่งที่พวกเขาต้องการ